വാര്യര്‍ സാറിന്റെ കാല്‍ക്കുലേറ്റര്‍

ഒന്നാം വര്‍ഷക്ലാസ്സില്‍ തെര്‍മോ ഡൈനാമിക്സ് ക്ലാസ്സ് തകര്‍ത്തു നടക്കുകയാണ്. വാര്യര്‍ സാര്‍ തന്റെ സ്വതസിദ്ധമായ ശൈലിയില്‍ ഐ. സി. എന്‍ജിന്‍സും ലോസ് ഓഫ് തെര്‍മോഡൈനാമിക്സും കാര്‍നോട്ട് സൈക്കിളുമെല്ലാം പറഞ്ഞു കൊടുക്കയാണ്.
കഷണ്ടി കടന്നാക്രമിച്ച തലയും ചൈതന്യം വിട്ടു മാറാത്ത മുഖത്തിന്റെ ഭംഗി കൂടുതല്‍ എടുത്തു കാണിക്കുന്ന വീതിയേറിയ നെറ്റിയില്‍ നീളന്‍ ചന്ദനക്കുറിയുമായ് കടന്നു വരുന്ന കുറുകിയ മനുഷ്യന്‍. മുഖത്തിന്റെ ഭംഗിയെ കുറയ്ക്കുന്ന രീതിയില്‍ നാലിഞ്ച് ബെല്‍റ്റും ബെല്‍ബോട്ടം പാന്‍സും വീതി കൂടിയ പോക്കറ്റോടു കൂടിയ ഇറുകിയ ഷര്‍ട്ടും ആകെ കൂടി ഒരു ഒന്നൊന്നര ഭംഗിയാണ് വാര്യര്‍ സാറിനെ കാണുവാന്‍.

'' അടുത്ത ക്ലാസ്സില്‍ പ്രോബ്ളംസാണ്. സോ പ്രോബ്ലംസ് സോള്‍വ് ചെയ്യണമെന്നുണ്ടങ്കില്‍ യു ഷുഡ് ഹാവ് എ സയന്റിഫിക് കാല്‍ക്കുലേറ്റര്‍. ആള്‍ ഓഫ് യൂ മസ്റ്റ് ഹാവ് എ സയന്റിഫിക് കാല്‍ക്കുലേറ്റര്‍ ബൈ നെക്സ്റ്റ് ക്ലാസ്. ഒ.കെ.''
വാര്യര്‍ സാര്‍ ക്ലാസു വിട്ടിറങ്ങി.
അപ്പുക്കുട്ടന്‍ സഹപാഠിയായ പ്രകാശിനോട് ചോദിച്ചു. ''എത്ര രൂപയാകും പ്രകാശേ ഒരു സയന്റിഫിക് കാല്‍ക്കുലേറ്ററിന് ?''
''കെന്നടി വാങ്ങിയതിനു 500 രൂപയോളമായി. എങ്കിലും 300 രൂപയ്ക്ക് കുറഞ്ഞ ഒരെണ്ണം കിട്ടുമായിരിക്കും.''

300 രൂപയോ ? അപ്പുക്കുട്ടന്‍ ഒരു നിമിഷം തരിച്ചിരുന്നു പോയി.

ഇന്നു കോളേജിലേക്ക് വന്ന ബസ്സ്കൂലി കൊടുത്തത് സന്തോഷാണ്. ഇനി ആരെയെങ്കിലും ചാക്കിട്ടു പിടിച്ചാലേ തിരിച്ചു പോകാനുള്ള വണ്ടിക്കൂലി ഉണ്ടാക്കാന്‍ പറ്റുകയുള്ളു അപ്പോള്‍ പിന്നെ താന്‍ എവിടെയാണ് മുന്നൂറ് രൂപയ്ക്ക് പോവുന്നത്.

വീട് ജപ്തി ചെയ്യുമെന്നറിയിച്ചു കൊണ്ട് കഴിഞ്ഞയാഴ്ചയാണ് വില്ലേജാഫീസില്‍ നിന്നും നോട്ടീസ് വന്നത്. പണ്ടെങ്ങോ എടുത്ത ലോണ്‍ ക്യതമായി തിരിച്ചടയ്ക്കാത്തതിനുള്ള അറിയിപ്പ്. അത്യാവശ്യമായി 250 രൂപ വില്ലേജാഫീസില്‍ അടച്ചില്ലെങ്കില്‍ ജപ്തി നടപടിയുമായി മുന്നോട്ടു പോകുമെന്നാണ് വില്ലേജാഫീസര്‍ അറിയിച്ചിരിക്കുന്നത്. നോട്ടീസ് കിട്ടിയ അന്ന് തുടങ്ങിയതാണ് അച്ഛനു വയറുവേദന. അച്ഛന്‍ അങ്ങനെയാണ്. മനസ്സു വേദനിപ്പിക്കുന്ന എന്തെങ്കിലുമുണ്ടായാല്‍ അപ്പോള്‍ തുടങ്ങും വയറുവേദന. ഇപ്പോള്‍ സയന്റിഫിക് കാല്‍ക്കുലേറ്ററിനെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞാല്‍ ചിലപ്പോള്‍ വയറുവേദന മുകളിലേക്കു വ്യാപിച്ച് നെഞ്ചുവേദന കൂടിയാകാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട് അത് കൊണ്ട് അത്തരമൊരു സാഹസത്തിനു മുതിരേണ്ടാ എന്നു തന്നെ അപ്പുക്കുട്ടന്‍ തീരുമാനിച്ചു.

താന്‍ പണ്ടു പഠിച്ചിരുന്ന ആര്‍ട്സ് കോളേജും ഈ പ്രോഫഷണല്‍ കോളേജും തമ്മില്‍ അജഗജാന്തരമുണ്ട്. ഇവിടെ അച്ചടക്കമെന്ന് പറയുന്നത് വളരെ കര്‍ശനമാണ്.
കലാലയ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ കഠാര മുനയില്‍ നിന്നു രക്ഷപ്പെട്ട് ഇവിടെയെത്തിയപ്പോള്‍ നല്ലൊരു ഭാവി കരുപ്പിടിപ്പിക്കുവാന്‍ കഴിയുമെന്ന് തന്നെ അപ്പുക്കുട്ടന്‍ കരുതി. അദ്ധ്യാപനം തങ്ങളുടെ ജന്മനിയോഗമെന്ന് കരുതി ജോലി ചെയ്തിരുന്ന ഒരു കൂട്ടം അദ്ധ്യാപകരും അവര്‍ക്ക് പരിപൂര്‍ണ്ണസഹകരണം നല്‍കിയിരുന്ന ഒരു മാനേജ്മെന്ററ്റും ഉള്ള ഒരു സ്ഥാപനത്തില്‍ നിന്നും അങ്ങനെയല്ലാതൊന്നും പ്രതീക്ഷിക്കാനും ഇടയില്ലല്ലോ.

ആര്‍ട്സ് കോളേജില്‍ ഒറ്റമുണ്ടും മടക്കികുത്തി പോയിരുന്ന തനിക്ക് ഇവിടെയങ്ങനെ പ്രവേശിക്കാന്‍ പറ്റില്ലായെന്ന തിരിച്ചറിവ് തന്നെ അപ്പുക്കുട്ടന്റെ പ്രോഫഷണല്‍ വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ തുടക്കത്തിലേറ്റ തിരിച്ചടിയാണ്. ഒറ്റമുണ്ടനായി പോകാനുള്ള ആഗ്രഹമല്ല മറിച്ച് പാന്‍സ് സ്വന്തമായിട്ടില്ലായെന്ന യാഥാര്‍ത്ഥ്യമാണ് അപ്പുക്കുട്ടനെ ബുദ്ധിമുട്ടിച്ചത്.
' where there is a will there is a way'' എന്നാണല്ലോ.
അപ്പുക്കുട്ടന്‍ പിന്മാറാന്‍ തയ്യാറല്ലായിരുന്നു. തനിക്ക് സ്വന്തമായി പാന്റ്സ് ഇല്ലെങ്കിലും അതുള്ളവര്‍ വേറെയും ബന്ധുക്കാരും സ്വന്തക്കാരുമായിട്ടുണ്ടാവുമല്ലോ. ദിവസങ്ങള്‍ നീണ്ട് നിന്ന പ്രയത്നത്തിനൊടുവില്‍ രണ്ടു പാന്റ്സുകള്‍ സംഘടിപ്പിക്കുവാന്‍ അപ്പുക്കുട്ടന് കഴിഞ്ഞു.

ഇന്ത്യയായ ഇന്ത്യയൊക്കെ ചുറ്റിയടിച്ച് കഴിയാവുന്ന ജോലികളൊക്കെ ചെയ്ത്, എല്ലാത്തിനേക്കാളും നല്ലത് തന്റെ നാടായ കുട്ടനാട്ടിലെ നെല്‍കൃഷിയാണെന്ന് ബോദ്ധ്യപ്പെട്ട് നാട്ടില്‍ തിരിച്ച് വന്ന് നെല്‍കൃഷിയാരംഭിച്ച ലക്നോ മാമന്‍ അലക്കിതേച്ച് വടി പോലെയാക്കി അലമാരയില്‍ ഭദ്രമായി സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന വെള്ളപാന്റ്സായിരുന്നു ഒരെണ്ണം.
അകന്നബന്ധത്തില്‍പ്പെട്ട ഒരാള്‍ തന്റെ നിസഹായവസ്ഥ കണ്ട് നല്‍കിയതായിരുന്നു മറ്റൊരെണ്ണം, ഒരു കറുത്തപാന്റ്സ്. കറുപ്പെന്ന് പറയുന്നത് കുറച്ചാര്‍ഭാടമാകും. ഉപയോഗിച്ച് പഴകുമ്പോളുണ്ടാകുന്ന നിറം മാറ്റത്തോട് കൂടിയ കറുപ്പ്. നരച്ചകറുപ്പെന്ന് പറയുന്നതായിരിക്കും കൂടുതല്‍ ഭംഗി.

പ്രശ്നങ്ങള്‍ ആരംഭിക്കുന്നതേയുണ്ടായിരുള്ളൂ.
പാന്റ്സ് അപ്പുക്കുട്ടന് ചേരുന്ന അളവിലാക്കേണ്ടേ.
തയ്യല്‍ക്കാര്‍ക്കൊക്കെ എന്താ ഗമ !
ആരും പഴയ തുണി വെട്ടി തയ്ച്ചു കൊടുക്കില്ലത്രേ !
ജൂബാ പരമു പോലും തന്റെ അഭിമാനം വെടിയാന്‍ തയ്യാറല്ലായിരുന്നു. ആയ കാലത്ത് ജൂബാ പരമു നാട്ടിലെ ഒന്നാംതരം തയ്യല്‍ക്കാരനായിരുന്നു.
ശരിക്കും പറഞ്ഞാല്‍ ജൂബാ സ്പെഷ്യലിസ്റ്റ്.
അന്നത്തെ യുവാക്കള്‍ക്ക് ( ഇന്നത്തെ അപ്പൂപ്പന്മാര്‍ക്ക് ) ജൂബാ പരമുവിന്റെ കൈകൊണ്ടു തയ്ച ജൂബാ ഒരു ഹരമായിരുന്നു.
കേവലം സെക്കന്റ് ഹാന്‍ഡ് പാന്റ്സ് വെട്ടി തയ്ച് തന്റെ നഷ്ട പ്രതാപത്തിന് ഭംഗം വരുത്തുവാന്‍ മാത്രം ബുദ്ധിശൂന്യത ശ്രീമാന്‍ ജൂബാ പരമുവിനില്ലായിരുന്നു.
അതിനേക്കാളും നല്ലത് താനിപ്പോള്‍ ചെയ്ത് കൊണ്ടിരിക്കുന്ന പാര്‍ട്ടിയുടെ കൊടിയും,തോരണവും വെട്ടിതയ്ക്കുന്നതു തന്നെയാണന്ന് ആ മാന്യദേഹം കരുതിയിരിക്കാം !

എങ്കിലും പാന്റ്സ് തയ്ക്കുകയെന്നത് തന്റെ ജീവിതാഭിലാഷമായിക്കൊണ്ടുനടന്നിരുന്ന ഒരാളുണ്ടായിരുന്നു. അപ്പുക്കുട്ടന്‍ അയാളെ കണ്ടു പിടിക്കുക തന്നെ ചെയ്തു.
അങ്ങു ദൂരെ കുട്ടനാട്ടില്‍. അമ്മയുടെ നാട്ടില്‍.
തയ്യല്‍ പാച്ചന്‍.
കുട്ടനാട്ടിലെ ആ കുഗ്രാമത്തില്‍ അന്ന് പാന്റ്സിട്ട് നടക്കുന്ന ആരുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട് തന്നെ തയ്യല്‍ പാച്ചന് തന്റെ സ്വപ്നത്തെ നെഞ്ചിലേറ്റി നടക്കുകയേ മാര്‍ഗമുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.
നിനച്ചിരിക്കാതെ ഒരു സുപ്രഭാതത്തില്‍ അപ്പൂപ്പനേയും കൂട്ടി തന്നെത്തേടി വന്ന ചെറുപ്പക്കാരനെ കണ്ട് തയ്യല്‍ പാച്ചന്‍ ഞെട്ടി. തന്റെ സ്വപ്ന സാക്ഷാത്ക്കാരത്തിനായി എത്തിയ ദൈവ ദൂതനെപ്പോലെ അപ്പുക്കുട്ടനെ തയ്യല്‍ പാച്ചന്‍ സ്വീകരിച്ചിരുത്തി.
'' പാന്റ്സിപ്പോ സെക്കനാന്റായ അല്ലാലെന്താ ഈ പാച്ചന്‍ ചെയ്യും. '' തയ്യല്‍ പാച്ചന്‍ അഭിമാനംകൊണ്ടു. അപ്പുക്കുട്ടന് സമാധാനവുമായി.
തയ്യല്‍ പാച്ചന്‍ താന്‍ പറഞ്ഞതിനേക്കാള്‍ രണ്ടു ദിവസം മുന്നേ പാന്റ്സ് വെട്ടി തയ്ച്ച് കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു.
കാലുകള്‍ തമ്മില്‍ അല്‍പം നീള വ്യത്യാസം, അരവണ്ണം ലേശം കൂടുതല്‍, നടക്കുമ്പോള്‍ ഇടത്തേ കാലിന്റെ തുടയില്‍ ചെറിയൊരു പിടുത്തം തുടങ്ങിയ ചെറിയ ചെറിയ പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും, സാഹചര്യത്തിന്റെ നിര്‍ബന്ധത്താലും ചാപ്ലിന്‍ സ്റ്റൈലിന്റെ പുതിയ പരിവേഷമെന്ന് വീമ്പിളക്കാമെന്നതിനാലും അപ്പുക്കുട്ടന്‍ ഒന്നും കാര്യമാക്കിയെടുത്തില്ല.

പാന്റ്സിനു വേണ്ടി ഓടിയതിനുള്ള കിതപ്പ് മാറുന്നതിന് മുന്നേ ഇതാ വാര്യര്‍ സാര്‍ കൂടംകൊണ്ടൊരടിതന്നിരിക്കുകയാണിപ്പോള്‍. നെറുക നോക്കിത്തന്നെ.
അപ്പുക്കുട്ടന് എന്തു ചെയ്യണമെന്ന് ഒരു നിശ്ചയവുമില്ലായിരുന്നു. ഇനി രണ്ടേ രണ്ട് ദിവസമേയുള്ളു വാര്യര്‍ സാറിന്റെ ക്ലാസ്സിന്.

വാര്യര്‍ സാര്‍ ക്ലാസ് തുടങ്ങി.ആദ്യ പ്രോബ്ളം പറഞ്ഞുകൊടുത്തു.
വിറയാര്‍ന്ന മനസ്സും തകിലുകൊട്ടുന്ന ഹൃദയവുമായി അപ്പുക്കുട്ടനിരുന്നു. വാര്യര്‍ സാറിന്റെ പിടി ഇപ്പോള്‍ വീഴുമെന്ന പ്രതീക്ഷയില്‍.
സംഭവിക്കാനുള്ളത് സംഭവിച്ചല്ലേ തീരൂ.
വാര്യര്‍ സാറിന്റെ ചോദ്യം വന്നു. '' സയന്റിഫിക് കാല്‍ക്കുലേറ്റര്‍ കൊണ്ടുവന്നിട്ടില്ലാത്തവര്‍ പ്ലീസ് സ്റ്റാന്‍ഡ് അപ്. ''
1...2...3...4...5
വാര്യര്‍ സാര്‍ തലയെണ്ണി.
അഞ്ചുപേര്‍ എണീറ്റ് നില്‍ക്കുന്നു. അപ്പുക്കുട്ടന്‍ ആശ്വസിച്ചു.താന്‍ മാത്രമല്ല തന്നെപ്പോലെ വേറെയുമുണ്ട് മാന്യന്മാര്‍. ചെറിയ വ്യത്യാസം ഉണ്ടായിരുന്നെന്നു മാത്രം.അപ്പുക്കുട്ടനൊഴികെ ബാക്കിയുള്ളവര്‍ വാര്യര്‍ സാര്‍ തങ്ങളെ ക്ളാസ്സില്‍ നിന്നും ഇറക്കിവിടുമെന്നുള്ള പ്രതീക്ഷയിലാണ് കാല്‍ക്കുലേറ്റര്‍ കൊണ്ടുവരാതിരുന്നത്.
താനിതെത്ര കണ്ടിരിക്കുന്നെന്ന ഭാവത്തില്‍ വാര്യര്‍ സാര്‍ പറഞ്ഞു.
'' ഞാന്‍ നിങ്ങളെ ക്ലാസില്‍ നിന്നും ഇറക്കി വിടുമെന്ന് ആരും കരുതേണ്ട. അഞ്ച് സാറന്മാരും അങ്ങു മാറി ക്ലാസിന്റെ പുറകിലാട്ട് നിന്നാട്ടെ. അടുത്ത ക്ലാസിലും ഇതാവര്‍ത്തിച്ചാല്‍ ശിക്ഷ വേറെയാണ്. മനസ്സിലായോ ?''

അടുത്ത ക്ലാസ്സിലെ ശിക്ഷയ്ക്ക് തയ്യാറവുകയല്ലാതെ അപ്പുക്കുട്ടന് വേറെ മാര്‍ഗ്ഗമൊന്നുമില്ലായിരുന്നു.
വാര്യര്‍ സാര്‍ ചോദ്യം ആവര്‍ത്തിച്ചു.
'' സ്വന്തമായി സയന്റിഫിക് കാല്‍ക്കുലേറ്റര്‍ കൊണ്ടുവരാത്തവര്‍ എണീറ്റ് നില്‍ക്കുക.''
അപ്പുക്കുട്ടനെണീറ്റു. ചുറ്റും നോക്കി. ഇല്ല. ആരുമില്ല. തനിക്ക് കൂട്ടായി. താനേകനാണ്. എന്താ പറയേണ്ടത് വാര്യര്‍ സാറിനോട്. ഒരു പിടിയുമില്ല.
വാര്യര്‍ സാര്‍ അപ്പുക്കുട്ടന്റെ അടുത്തു വന്നു.
'' അപ്പുക്കുട്ടന്‍. ടെല്‍ മീ, വാട്ട് ഈസ് യുവര്‍ പ്രോബ്ലം ?''
'' സാര്‍... അത്...'' അപ്പുക്കുട്ടന് വാക്കുകളില്ലായിരുന്നു. അണകെട്ടിനിര്‍ത്തിയിരുന്ന കണ്ണുനീര്‍ എല്ലാ തടസ്സങ്ങളേയും തുടച്ച് മാറ്റിക്കൊണ്ട് പുറത്തേയ്ക്ക് പ്രവഹിച്ചു.
'' ഛേ, എന്താ ഇത് കൊച്ചു കുട്ടികളെപ്പോലെ. എന്താ തന്റെ പ്രശ്നമെന്ന് എന്നോട് പറയൂ. നമ്മുക്ക് പരിഹാരമുണ്ടാക്കാം.'' വാര്യര്‍ സാര്‍ അപ്പുക്കുട്ടനെ സമാധാനിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു.
'' ഡോണ്ട് വറി അപ്പുക്കുട്ടന്‍. പ്ലീസ് സിറ്റ് ഡൗണ്‍. അടുത്ത ക്ലാസില്‍ നീ കാല്‍ക്കുലേറ്റര്‍ കൊണ്ടു വന്നാല്‍ മതി. ഒരു ക്ലാസ്സ് കൂടി നിനക്ക് ഞാന്‍ സമയം തരാം.''
എത്രയോ അപ്പുക്കുട്ടന്മാരെ കണ്ടും അവരുടെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുമുള്ള, നിറയെ ജീവിതാനുഭവമുള്ള ഒരു മഹാനെ അപ്പുക്കുട്ടന്‍ തന്റെ മുന്നില്‍ കണ്ടു.
പക്ഷേ ! എങ്ങനെ താന്‍ അടുത്ത ക്ലാസില്‍ കാല്‍ക്കുലേറ്റര്‍ കൊണ്ടുവരും ഉത്തരം കിട്ടാത്ത ചോദ്യമായി അപ്പുക്കുട്ടന്റെ മനസ്സിലത് നിലകൊണ്ടു.
അവസാന അവധി പറഞ്ഞ ക്ലാസ്സും വന്നെത്തി. ഇത്തവണ വാര്യര്‍ സാര്‍ ചോദിച്ചില്ല. പകരം അപ്പുക്കുട്ടനെ നോക്കി ഒരു നേര്‍ത്ത ചിരി ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയില്‍ എല്ലാമുണ്ടായിരുന്നു.ഒരു നിര്‍ദ്ധനനായ ബാലനെ പിടിച്ചുലയ്ക്കാന്‍ വേണ്ട എല്ലാമതിലുണ്ടായിരുന്നു. ഇത്തവണ കരയാന്‍ പോലും അപ്പുക്കുട്ടന് കഴിഞ്ഞില്ല. ജീവഛവം പോലവനിരുന്നു.
ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞു.കൂട്ടുകാരെല്ലാം എണീറ്റ് പോയി.അപ്പുക്കുട്ടനൊന്നും അറിഞ്ഞില്ല. വാര്യര്‍ സാര്‍ വന്ന് തട്ടിവിളിക്കുന്നത് വരെ.
'' അപ്പുക്കുട്ടന്‍ വാട്ട് ഹാപ്പന്റ് റ്റു യു ? പ്ലീസ് ഗോ അന്റ് മീറ്റ് ദ പ്രിന്‍സിപ്പാള്‍. ''

അപ്പുക്കുട്ടനൊന്നു ഞെട്ടി. ഇതിനായിരുന്നോ ഈ ചിരി. എന്തെല്ലാം സ്വപ്നങ്ങളോട് കൂടിയാണ് ഈ സ്ഥാപനത്തിന്റെ പടിചവുട്ടികയറിയത്. ഇപ്പോളിതാ കേവലം ഒരു കാല്‍ക്കുലേറ്റര്‍ ഇല്ലാത്ത കുറ്റത്തിന് താന്‍ പുറത്താക്കപെടുമോ ?
പ്രിന്‍സിപ്പാള്‍ വളരെ കര്‍ക്കശക്കാരനാണ്. അനുസരണയില്ലാത്തവരെ വെച്ച് പൊറുപ്പിക്കില്ല.താനും അവരുടെ പട്ടികയിലാവുകയാണോ ?
വിറയാര്‍ന്ന പാദങ്ങളോടെ അപ്പുക്കുട്ടന്‍ പ്രിന്‍സിപ്പാളിന്റെ അടുക്കല്‍ ചെന്നു.
'' അപ്പുക്കുട്ടന്‍, കാല്‍ക്കുലേറ്റര്‍ എന്താ കൊണ്ടുവരാത്തത് ? പ്രിന്‍സിപ്പാള്‍ ചോദിച്ചു.
'' സാര്‍... അത്...'' അപ്പുക്കുട്ടന്റെ മുട്ടുകളേക്കാള്‍ വേഗതയില്‍ പല്ലുകള്‍ കൂട്ടിയിടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

പ്രിന്‍സിപ്പാള്‍ മേശ വലിപ്പ് തുറന്ന് ഒരു പൊതിയെടുത്ത് അപ്പുക്കുട്ടന്റെ കൈയില്‍ കൊടുത്തു.
'' ലുക്ക് അപ്പുക്കുട്ടന്‍. വാര്യര്‍ സാര്‍ എല്ലാം എന്നോട് പറഞ്ഞു. പരീക്ഷ കഴിയുന്നത് വരെ ഇതു നിന്റെ സ്വന്തമാണ്. ആവശ്യം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചേല്‍പ്പിക്കണം.''

താന്‍ നിന്നിടം കുഴിഞ്ഞ് ഭൂമിക്കടിയിലേയ്ക്ക് പോകുന്നതായി അപ്പുക്കുട്ടന് തോന്നി.
ഈ കലികാലത്തിലും ഇങ്ങനേയും അദ്ധ്യാപകരോ ?

ഒരു നോട്ടത്തിലോ ഭാവത്തിലോ കൂടി അപ്പുക്കുട്ടന്മാരെ തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിയുന്ന മഹാന്മാരായ ഗുരുക്കന്മാരെ നിങ്ങള്‍ക്ക് ഒരു കോടി പ്രണാമം...അപ്പുക്കുട്ടന്റെ മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു.


( എന്നെ ഞാനാക്കിയ മഹാന്മാരായ ഗുരുക്കന്മാരുടെ കാല്‍ക്കല്‍ ഈ കുറിപ്പ് വിനയപുരസ്സരം അര്‍പ്പിച്ച് കൊള്ളുന്നു. )