സേതു

സേതു ബാങ്കില്‍ പോയി മടങ്ങിവരുമ്പോഴാണ് വഴിയില്‍ അയാളെ കണ്ടത്. മുനിസിപ്പാലിറ്റി വക കുപ്പത്തൊട്ടിയില്‍ അയാള്‍ എന്തോ ചികയുന്നു.രൂപവും ഭാവവും ഒരു പിച്ചക്കാരന്റേതല്ലാത്തതിനാലാവും അവള്‍ ഒരു നിമിഷം അയാളെ ശ്രദ്ധിച്ചു.
വിളറിയ മുഖവും ദൈന്യതയേറിയ കണ്ണുകളുമുള്ള ഒരു മനുഷ്യന്‍.
കുപ്പത്തൊട്ടി മുഴുവന്‍ അരിച്ച് പെറുക്കി ഒടുവില്‍ അയാള്‍ നിരാശനായി റോഡരുകില്‍ കുത്തിയിരുന്നു.

സേതു വഴിയേ പോകുന്ന കാക്കയേയും പൂച്ചയേയും പോലും വെറുതേ വിടില്ല. അവളുടെ സ്വഭാവമതാണ്. അപ്പുക്കുട്ടന്റേത് നേരേ തിരിച്ചും. അണ്ണാക്കിലിട്ട് കുത്തിയാലും മിണ്ടില്ല.

സേതു ജീവിതത്തില്‍ ഇന്നേവരെ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത മനുഷ്യേരെപ്പോലും പിടിച്ച് നിര്‍ത്തി ഒരു നിമിഷം അടിമുതല്‍ മുടിവരെ നോക്കി;
"അല്ല നിങ്ങളെ കണ്ടിട്ട് നല്ല പരിചയം. കുറ്റിപ്പുറത്തെ കാര്‍ത്യായനിച്ചേച്ചീടെ മകനാണോ അല്ലെങ്കില്‍ മകളാണോ?" എന്ന് ചോദിച്ച് അവരുടെ വായിലിരിക്കുന്നതും കേട്ടാലെ അവള്‍ക്കന്നത്താഴം നേരേ ചൊവ്വേ ഇറങ്ങത്തുള്ളു.

അങ്ങനെയുള്ള അവളുടെ മുന്നിലാണ് ഒരു ഹതഭാഗ്യന്‍ കുത്തിയിരിക്കുന്നത്. വിടുമോ അവള്‍?
നാളും പേരും ഒന്നും മനസ്സിലാക്കാതെ ഒരാളെ വിടുകയെന്ന് പറഞ്ഞാല്‍...
അതും തളര്‍ന്ന് കുത്തിയിരിക്കുന്ന ഒരാളെ...

അവള്‍ പതിവ് ശൈലിയിലെ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഒന്നൊന്നായി തൊടുത്തുവിട്ടു.
പേര്? നാള്? മേല്‍വിലാസം?...അങ്ങനെ പലതും.

ങ്ങേ ഹേ... ഒരു പ്രതികരണവുമില്ല.

ചോരവറ്റിയ മുഖത്ത് യാതൊരുവിധ ഭാവഭേദവുമില്ല.
ചിലപ്പോള്‍ കാത് കേള്‍ക്കാന്‍ പാടില്ലാത്ത ആളായിരിക്കും. അവള്‍ സ്വയം സമാധാനിച്ച്കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് നടന്നു.

കുറച്ച് മുന്നോട്ട് പൊയ്ക്കഴിഞ്ഞപ്പോഴാണവള്‍ക്ക് ബോധോദയമുണ്ടായത്.
അയാളെന്തിനായിരിക്കും കുപ്പത്തൊട്ടിയില്‍ ചികഞ്ഞത്? പ്ലാസ്റ്റിക്കോ കടലാസോ പെറുക്കുന്ന ആളായിട്ട് അവള്‍ക്കയാളെ തോന്നിയുമില്ല. അയാളതൊന്നും പെറുക്കിയെടുത്തിട്ടുമില്ല. പിന്നെ...?

വിശന്നിട്ട് ആഹാരം വല്ലതും നോക്കിയതാണോ?
പണ്ട് വിശന്ന് കിടന്ന് കരഞ്ഞ തന്നേയും അപ്പുക്കുട്ടനേയും സമാധാനിപ്പിക്കാനായി ഒരു നാഴി അരിക്കായി അമ്മ ജാനു മൂപ്പത്തിയുടെ അടുക്കല്‍ പോയ കാര്യം അവള്‍ക്കോര്‍മ്മവന്നു.

എന്തായിരുന്നു അന്നവര്‍ അമ്മയോട് പറഞ്ഞത്...
ഒരുനാഴി കുത്തരിക്കായി പണയവസ്തു ചോദിച്ചവര്‍.

കണ്‍കോണുകളിലൂടെ ഒഴുകിയിറങ്ങിയ കണ്ണുനീര്‍ തൂവാലകൊണ്ട് തുടച്ച് കൊണ്ടവള്‍ ആ മനുഷ്യന്റെയടുത്തേയ്ക്ക് നടന്നു..
അവള്‍ അയാളെ തട്ടിവിളിച്ചു.

ഈ ശല്യം ഇതേവരെ പോയില്ലേ എന്ന മട്ടില്‍ അയാള്‍ അവളെ നോക്കി.
സേതു തന്റെ പേഴ്സ് തുറന്ന് ഒരു പത്ത് രൂപാനോട്ടെടുത്ത് അയാള്‍ക്ക് നേരെ നീട്ടി.
“വിശന്നിട്ടാണല്ലേ? കൊണ്ട്പോയി എന്തെങ്കിലും കഴിക്കൂ.”
അയാളിലുണ്ടായ ഭാവമാറ്റം അവളെ ഞെട്ടിച്ച്കളഞ്ഞു.

ദൈന്യതയേറിയ കണ്ണുകളില്‍നിന്നും കണ്ണുനീര്‍ ധാരധാരയായി പ്രവഹിച്ചു.
അയാളെന്തൊക്കെയോ പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ശബ്ദം തൊണ്ടയില്‍ കുരുങ്ങി.
മുന്നോട്ടാഞ്ഞ് അയാള്‍ സേതുവിന്റെ കാല്‍ക്കല്‍ വീണു.

വിശക്കുന്നവന് തന്നാലാവുന്നവിധം എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാനായല്ലോയെന്ന സംതൃപ്തിയില്‍ വീട്ടിലേയ്ക്ക് നടന്ന സേതുവിന്റെ മനസ്സില്‍ മുഴുവന്‍ ജാനുമൂപ്പത്തിയുടെ വാക്കുകള്‍കേട്ട് കരഞ്ഞ്കലങ്ങിയ കണ്ണുകളുമായി മടങ്ങിയ അമ്മയുടെ മുഖമായിരുന്നു.